NINE INCH FAILS

Hurricane Festival, juni 2000:

Via een bevriende kennis heb ik (backstage) kaarten gekregen voor het Duitse Hurricane Festival. Dit open lucht festival in de buurt van Bremen trekt jaarlijks zo'n 70.000 bezoekers. Deze editie staan o.a. Him, Moby, Project Pitchfork, Live, Skunk Anansie en The Cranberries op het affiche. Ik ga echter voor 1 band: Nine Inch Nails!

Stiekem hoop ik in de backstage Trent Reznor tegen het lijf te lopen dus ik neem uit voorzorg een Angels & Agony cd'tje mee. Ik ontmoet een aantal bekenden waaronder een recensent van het muziekblad Orkus, hij heeft een interview afspraak met Nine Inch Nails dus bij hem moet ik in de buurt blijven! Na een lekker ruig optreden van Project Pitchfork in de tent is het tijd voor Moby op het hoofdpodium. Ik heb Moby dan al een paar keer live gezien maar zowel zijn muziek als zijn optredens worden steeds meer mainstream. Ik besluit backstage wat te gaan dwarrelen op zoek naar een glimp van Trent. Het is een drukke bedoening backstage, je voelt dat de grote sterren straks gaan komen, het wemelt van de nerveuze 'starfuckers'. Ook de recensent van Orkus (ik weet zijn naam niet meer) drentelt heen en weer met zijn lijstje met vragen. Ik blijf zoveel mogelijk bij hem in de buurt met mijn cd'tje onder mijn arm. Op het podium is de set van Nine Inch Nails al opgebouwd, de band is nergens te bekennen. Plots roept iemand dat de bus van de band er aan komt, het zou tijd worden, over 10 minuten moeten ze op! De band stapt vanuit de bus direct het podium op, een intro start en voordat we het goed en wel doorhebben zijn Trent en zijn mannen begonnen.

De band laat de festivalweide ontploffen door te beginnen met Head Like A Hole, Terrible Lie, Sin en March Of The Pigs. Er is geen ontkomen aan, right in your face: hier is Nine Inch Nails! Vele grote songs volgen en de set eindigt ingetogen met het schitterende Hurt. Dan wacht iedereen op de toegift, de recensent (die ik geen minuut meer uit het oog verlies) en ik kijken elkaar aan, zullen we vast een goed plekje in de backstage bemachtigen of zullen we eerst de toegift van dit gedenkwaardige optreden afkijken? We besluiten tot het laatste en blijven nog een aantal minuten staan. Dan merken we de eigenzinnigheid van een band als Nine Inch Nails: de band komt helemaal niet terug voor een toegift!

Haastig spoedden we ons naar de backstage, waar zijn de mannen, waar is Trent? Dan blijkt dat de band rechtstreeks van het podium de bus weer is ingestapt, de mensen backstage beteuterd achterlatend, we zien nog net een glimp van de bus... Terwijl de recensent zijn vragenlijstje verfrommelt passeert niemand minder dan Moby mij, ik kom direct in actie en duw hem mijn Angels & Agony cd'tje in zijn handen. Moby kijkt verrast en ik mompel iets onzinnigs als 'Moby! I always listen to your music, please listen to mine!'. Dankbaar neemt hij de cd mee en verdwijnt in de nacht. Mijn emoties schieten alle kanten op, ik heb een geweldig optreden gezien van NIN maar ben toch teleurgesteld dat ik Trent Reznor niet heb mogen ontmoeten aan de andere ik heb wel net een cdt'je van mijn band aan Moby gegeven!

Zal Moby ooit geluisterd hebben? Zal hij ooit 'We are one, We go on' geneuried hebben? Ik zal het hem de volgende keer eens vragen ;-)

                                                                                                                                                                                       

FRONTLINE VS FREESINGER

4 Mei 1991:

Frontline Assembly in Nighttown! De band is zo'n beetje op zijn hoogtepunt in NL en gespannen kijk ik uit naar het optreden. Achteraf herinner ik me weinig van hun optreden maar des te meer van hun support. De support deze avond is niemand minder dan Freesinger & Son. Geen idee wie dit bedacht heeft maar het moet iemand zijn geweest met bijzonder weinig verstand van zaken. Frontline Assembly is een elektronische/industriële rockband met percussie op olievaten. Freesinger & Son blijkt een oude man met zijn zoon, beide spelen ze op hun akoestische gitaar. Hun optreden is ver-schrik-ke-lijk, een groter contrast met FLA is niet te verzinnen. Na 2 nummers begint het publiek dan ook te joelen en schreeuwt dat ze op moeten rotten, het duo blijft standvastig doorspelen. Na een nummer of 4 probeert ook de organisatie met zachte hand het irritante duo van het podium te halen, de mannen, met houthakkershemd, spelen vrolijk door. Als het publiek licht agressief begint te worden besluit de organisatie het gordijn te sluiten, terwijl het gordijn langzaam dichtschuift jengelt Freesinger & Son onverstoord verder. Zodra het gordijn dicht is horen we een hoop gestommel en geschreeuw, er lijken klappen te zijn gevallen. Zelden zo'n misplaatst optreden gezien!

Nooit meer wat vernomen van Freesinger & Son, uit onderzoek op internet blijkt dat ze Rotterdam wel overleefd hebben :-)

FINLAND

Juli 2005:

We spelen met Angels & Agony als headliner op het Lumous Festival in Tampere, Finland.
De voorbereidingen zijn wat moeizaam verlopen, de organisatie heeft er vooral moeite mee dat wij onze eigen lichtman mee willen nemen. Ze willen ons schijnbaar graag hebben want uiteindelijk maakt David zijn eerste vliegreis ooit! Finland is mooi, de mensen zijn eigenzinnig maar niet onaardig. De club waar we spelen is ok, we nemen er in de vroege middag een kijkje als het festival al geruime tijd bezig is, mensen zijn nu al dronken! Als we bij het hotel komen schrik ik wel even van de kleine kamertjes, we worden met 4 man in een tweepersoonskamer gepropt die eigenlijk geschikt is voor 1 persoon. In een hoek ligt ons ontbijt voor de volgende ochtend al klaar, droog brood en chocopasta...
Eenmaal terug in de club vraag ik of het mogelijk is om een extra kamer te krijgen, de organisator irriteert zich aan mijn vraag en zegt dat we het hier mee moeten doen. Ik laat het erbij, hij vindt me geloof ik nogal lastig. De backstage is wel cool, het is niet achter het podium maar elders in het gebouw en heeft zelfs een sauna! Vlak voor ons optreden duiken Fried en ik nog even het zweethok in. Als we eenmaal op het podium staan staart een zaal vol gothics ons aan, we zijn zo'n beetje het enige electrobandje op het festival en we dragen ook nog eens allemaal ons nieuwe podium-outfit: een spierwit shirt van cyberdog! We spelen onze electro-knallers maar het wordt maar weinig gewaardeerd door het publiek, ze blijven wel kijken maar overdreven enthousiast zijn ze niet. Als de reguliere set klaar is lopen we achter een gordijn dat achter op het podium hangt, we hebben nog een toegift gepland maar het publiek vraagt er niet om. Achter het gordijn is eigenlijk niets, alleen muur. We besluiten snel het podium maar weer op te gaan en spelen nog twee nummers, het publiek blijft apegapen. Als we klaar zijn en van het podium aflopen klapt de organisator naar me, hij zegt met enig gevoel voor cynisme dat hij onze lichtshow geweldig vond, rare jongens hoor die Finnen! We blijven nog wat hangen en verbazen ons erover hoe raar het voelt als het buiten 24 uur per dag licht is, ik groet de jongen die vanmiddag al dronken was, het is inmiddels 4 uur in de ' nacht'. Doodop slenteren we naar ons 'hotel'  waar David, Fried, Erik en ik nog wat Paulus de baskabouter grappen maken. De volgende dag doen we wat kroegen aan en maken David en ik het plaatselijke pretpark onveilig, vooral de dolfijnenshow maakt indruk, je moet toch wat als je in Finland bent!

Later verneem ik dat de organisatie vond dat we ons gedroegen als Depeche Mode, het publiek vond ons vooral een soort Scooter. Ach, we zijn wel eens met minder vergeleken, hahaha!

De Klubi

Depeche Mode's room

                                                                           Dolfijn!

                                                                            Uitzicht

                                                                      Vreemde namen!

                                                  Uitzicht vanaf de toren in het pretpark.

PLAKKEN

In de jaren 80 en begin 90 is het nog niet zo makkelijk je feestje te promoten, van internet heeft men nog nooit gehoord. Om publiek te trekken worden er flyers en posters gekopieerd en als je geluk (lees: geld) hebt kun je in een of ander blad een advertentie plaatsen. 

In die jaren ga ik menig feestje in Nederland af om mijn eigen feestjes te promoten. Legendarisch zijn echter de avonden die ik met mijn muziekmaatjes Chris, Ed en Matthijs beleef als we gaan 'plakken'. Posters plakken doen we 's avonds in het centrum van Rotterdam, het wordt gedeeltelijk gedoogd mits we op de juiste plaatsen plakken. Het probleem van op de juiste plekken plakken is dat de grotere clubs speciale plakploegen inhuren én de vergunningen hebben, hun bereik is vele malen groter én ze plakken gewoon over onze posters heen. Het komt regelmatig voor dat een dag na een avond plakken de posters alweer overplakt zijn (is dat een woord Renirie?).
Vooral de Vlerk en Nighttown hebben geen boodschap aan de promotie van Quasi en/of Baroeg.

Als de avond (nacht) vordert plakken we wat minder braaf, ook vuilnisbakken, lantarenpalen en af en toe een boom moeten het ontgelden. Als we tussen het plakken door weer eens te vaak in Rotown zijn geweest voor een witbiertje krijgen ook trams, fietsen en elkaars kleding een plakbeurt. Niet zelden moet de coördinator van Baroeg, René Veerkamp ons tot de orde roepen omdat politie, RET of een boze medeburger weer eens heeft geklaagd. Inmiddels zijn we ervaren plakkers geworden, als we voor de zoveelste keer aangehouden worden en onze emmer, stijfsel, borstels en posters in moeten leveren hebben we ergens in bosjes nog reserve staan en gaan we vrolijk weer verder.

Op een koude winteravond vlak voor Kerst blijven we op Zuid plakken, behalve posters van ons gothic-feestje hebben we ook een paar posters van 'Impaled Nazarene' bij ons. Op de poster hangt Jezus aan een omgekeerd kruis, we hebben het niet eens echt in de gaten. De vuilnisbakken bij 'De 'Klimmende Bever' moeten het ontgelden, aan beide kanten van dit wijkgebouw in IJsselmonde staat er eentje, écht goed in zicht als je naar binnen wilt. Twee mooie posters van 'Impaled Nazarene' plakken we op de bakken. De volgende dagen is er grote consternatie, het blijkt dat gereformeerde politieke partijen als SGP en GPV vergaderen in 'De Klimmende Bever' de posters zijn in het verkeerde keelgat geschoten en de telefoon van Baroeg staat roodgloeiend, Veerkamp is niet blij.
Uiteraard staat de subsidie weer ter discussie.

We houden ons een tijdje koest en plakken de posters van 'Rotting Christ' voorlopig maar niet ;-)

GOTHTOWN

26-11-2001

Na veel pijn en moeite heb ik het dan eindelijk voor elkaar, een gothic festival in Nighttown, Rotterdam: Gothtown. De voorbereidingen op het festival verlopen moeizaam. Het eerste overleg valt nog mee. Ik maak mijn plannen duidelijk en de programmeur van Nighttown, 'Dandy' Dave Andriese, vaart blind op mijn  expertise. We maken afspraken over de bands en financiën en Nighttown zal zorgen voor een flyer en een poster. Een aantal weken later word ik gebeld met de vraag of ik zelf voor het ontwerp van een flyer en poster wil zorgen want, zo zegt Dave, 'onze belevingswereld van gothic gaat niet verder dan zwarte koffie...'. Een moeizame samenwerking is geboren, het Nightown personeel komt bepaald niet gemotiveerd over, ik heb het idee dat ik alles alleen moet doen. Zo ook de dag van het festival, de voorverkoop valt tegen, de aanwezige bands zijn niet de makkelijkst en het Nighttown-personeel is drukker bezig met het vertellen van hun belevenissen van de avond ervoor dan dat ze met de werkzaamheden van vandaag bezig zijn. Ik hoor wie het waar met wie heeft gedaan en wie er stinkt naar rotte vis, ik erger me en voel me niet op mijn gemak. Backstage is het een chaos, tijdschema's lopen door elkaar. Als ook nog bekend wordt dat Veljanov, de zanger van Deine Lakaien (de headliner van de avond) zijn stem kwijt is en niet kan optreden raak ik even in paniek, hoe ga ik dit oplossen? Het personeel vind het prima zo, een band minder, dat betekent vanavond eerder thuis!  In overleg met de bands passen we het schema aan en schuiven we wat met de bands, het festival wordt gehouden in de basement en de grote zaal, Mono No Aware verhuisd van beneden naar het hoofdpodium. Ik laat een bandlid van Deine Lakaien aankondigen dat ze niet kunnen spelen ivm de situatie van hun zanger. Het publiek lijkt het allemaal wel best te vinden. De avond is verder wel ok, de bands zijn prima en het publiek lijkt zich te vermaken. Ik organiseer nog een aantal avonden in Nighttown maar van een prettige samenwerking is nauwelijks sprake, na een aantal keer houd ik het voor gezien.

Gothtown line up o.a. Asrai, Mono No Aware, Stin Scatzor, Goethes Erben en Lacrimosa. Deine Lakaien ging uiteindelijk dus niet door.

                                                                        Lacrimosa

WAYNE HUSSEY

24-7-2010: Wayne Hussey speelt een akoestische set in Baroeg op keyboard en gitaar. Ik kijk er al weken naar uit, ik heb de show zelf geboekt en ben er trots op dat zo'n icoon in 'mijn' Baroeg speelt.
Wayne Hussey is de voorman van The Mission, in de jaren 80 een grote speler in de wave-scene tussen bands als The Cure en The Sisters Of Mercy.

Ik was een groot fan van The Mission, verzamelde al hun albums en videobanden. Als ik die middag in Baroeg kom is Wayne bezig met zijn soundcheck. Ik hoor hem 'Butterfly on a wheel' zingen en krijg spontaan tranen in mijn ogen, ik ben vervuld met trots. Ik maak even een praatje met hem maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik amper met hem durf te praten, ik kan nog niet geloven dat dé Wayne Hussey naast me staat, in Baroeg! Wayne is vriendelijk en op zijn gemak, hij rookt buiten een sigaretje met onze geluidsman Fried. Fried verteld welke albums en single's hij heeft van The Mission, Wayne verklapt hem dat hij die spullen zelf niet eens meer bezit.

Als voorprogramma heb ik die avond mijn goede vriend Stooker gevraagd een akoestische set te spelen met new-wave covers. Stooker is die avond op dreef en speelt de ene na de andere hit uit vervlogen tijden. Daarna is het de beurt aan Wayne, hij lijkt plots wat minder vrolijk en roept iets in de microfoon als 'zo... nu zal ik eens even wat deuntjes spelen die jullie niet kennen!'. Dik een half uur speelt Wayne inderdaad nummers die amper bekend zijn bij het publiek. De opkomst valt me ook wat tegen, de zaal is half gevuld, ik had er meer van verwacht. Op de een of andere manier komt het die avond niet meer goed tussen Wayne en publiek, hij speelt wel goed (en later ook de grote Mission hits) maar de chemie tussen zanger en publiek is er gewoon niet. Desalniettemin heb ik een geweldige avond en kan ik weer een ontmoeting met een held op mijn lijstje aanvinken. Wayne verlies ik na het optreden snel uit het oog, hij is schijnbaar vroeg naar zijn hotel. Helaas heb ik geen geschikt moment gevonden om samen met hem op de foto te gaan.

 

JOY DIVISON VS FC BARCELONA

2011:  Ik heb een aantal Nederlandse shows geboekt voor Peter Hook & The Light. Peter Hook is de voormalig bassist van de wereldberoemde band uit Manchester: Joy Division. Samen met The Light speelt hij de complete albums Closer & Unknown Pleasures. De band reist heel de wereld over, de kwaliteit druipt er vanaf en niets komt dichterbij het origineel dan deze shows. Op 28 mei speelt de band in een nagenoeg uitverkocht Paard in Den Haag, de sfeer en het optreden zijn geweldig, het publiek gaat uit zijn dak. Toch zitten de leden van de band met hun hoofd elders, uitgerekend tijdens het optreden van vanavond speelt hún Manchester United de Champions League finale tegen FC Barcelona.

In de weken van voorbereiding van dit optreden komt de ongelukkige samenloop van omstandigheden ter sprake, de leden van de band willen zó graag de finale zien dat ze vragen of ze eerder of later het podium op kunnen, beide opties blijken absoluut onmogelijk. Als compromis wordt er afgesproken dat het Paard er zorg voor zal dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt en dat de band na afloop van het optreden de wedstrijd in de backstage kan bekijken. De afspraak wordt zelfs onderdeel van het contract...

Als we in de middag in het Paard arriveren staat er backstage inderdaad een televisie met een harddiskrecorder klaar, een medewerker van het Paard heeft de opdracht gekregen om er zorg voor te dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt. Er ligt een a-4tje op de spullen dat duidelijk maakt dat iedereen van de apparatuur af moet blijven. De band heeft goede zin, de soundcheck knalt, zo ook de show.

Na afloop van de show kan men niet wachten op de wedstrijd, de complete band zit klaar voor de wedstrijd van het jaar, niemand weet de uitslag. Er volgt een kolderiek tafereel: de bandleden die net een stukje muziekgeschiedenis hebben voorgeschoteld aan een uitzinnig publiek zitten nu met bier en wiet  te vloeken, schreeuwen en juichen tijdens een wedstrijd waarvan de uitslag al meer dan een uur bekend is. Ik ben de enige Barcelona-fan maar hou me gedeisd want het gezelschap is serieus bloedfanatiek. Barcelona is duidelijk beter dan United en komt op 1-0, even is het stil in de backstage. Als Rooney plotseling de 1-1 maakt gaat het gezelschap compleet uit zijn dak, omhelzen elkaar en roepen ' United! United!'  een aantal hangen schreeuwerig uit het raam. Het stappubliek begrijpt er niets van en kijkt verbaasd naar boven, medewerkers van het Paard lachen zich rot. De rest van de wedstrijd neemt Barcelona het heft in handen, ze scoren 2-1 en later zelfs 3-1 wat uiteindelijk ook de eindstand is. Teleurgesteld, dronken en stoned neemt de band afscheid van het Paard en gaat richting hotel terwijl de gemiddelde fan van Joy Division in bed ligt met de herinnering aan een fantastisch optreden van een van hun helden.

Tijdens de wedstrijd zag ik Peter al chagrijnig kijken en steeds meer onderuit zakken, de stand was toen slechts  2-1. Achteraf zei hij dat hij bij deze stand toch maar even zijn mobiel had gecheckt voor de uitslag. Terwijl iedereen nog fanatiek zat te kijken wist Peter al dat zijn club, Manchester United, had verloren. Voor even was het leven weer net zo rot als vroeger...

                                                                      Hup United!

Slechte stand.

Kon geen betere foto vinden.

                                          Peter en zijn zoon Jack een dag later in de Effenaar.

ROCKBITCH

Rockbitch combineert rock met porno. Naakte vrouwen on stage, lesbische activiteiten inclusief penetratie met een dildo. Het is 1996 en Baroeg waagt zich aan deze omstreden band. Uiteraard ben ik nieuwsgierig en zorg voor een donker plekje om het optreden gade te slaan. Met nieuwsgierigheid, verbazing en enige schaamte bekijk ik het tafereel, er zijn niet veel meer dan 50 mensen aanwezig. Als de 'gouden condoom' (degene die hem vangt mag backstage met één van de dames een wippie maken) de zaal in gegooid wordt doet iedereen snel een stapje opzij. Vanuit de bar rent er echter een kerel de zaal in die snel de condoom van de grond pakt, even later zie ik hem bellen en hoor hem zeggen dat hij wat later thuis komt vanavond...

Het nieuws over Rockbitch gaat snel, een jaar later boekt Baroeg twee avonden met de band, allebei de avonden zijn uitverkocht, mensen duiken op elkaar om de gouden condoom te vangen. In de media heeft de band veel (negatieve) aandacht gehad. Baroeg krijgt ook veel negatieve aandacht, vooral de moraalridders van de CDA laten zich gelden. Het gaat zelfs zo ver dat de partij voorstelt om de subsidie van Baroeg stop te zetten, het voortbestaan van Baroeg staat serieus ter discussie. De twee avonden gaan gewoon door en er is enorm veel media-aandacht, de storm waait over. Rockbitch was muzikaal echt een verschrikking, qua show ook wel eigenlijk.

http://vimeo.com/58799892

UITBRAAK

Van midden jaren 80 tot begin 90 was ik op zaterdagavond in de Uitbraak te vinden. De Uitbraak was een jongerencentrum op Rotterdam-Zuid waar New Wave muziek gedraaid werd. Het is een understatement te zeggen dat deze tent richting aan mijn leven heeft gegeven, vriendschappen zijn er verloren én geboren. Talloze herinneringen heb ik aan die avonden waar ik meestal met mijn maat Ed Kraak te vinden was. E en ik verfden onze haren zwart met de 'bigen' van de Chinees, we luisterde muziek op zijn kamer en gingen daarna lopend naar de Slinge 5. De muziek van de uitbraak heeft een basis gelegd voor vele muzikale keuzes in mijn leven.

Ik kan me de jaarwisseling van 91-92 nog levendig herinneren. Het verval van de Uitbraak-avonden is een beetje ingezet, de muziek op de reguliere avonden is steeds minder mijn smaak. Het is, zoals altijd, een drukke jaarwisseling maar de muziek kan me niet zo bekoren. Ik hang wat verveeld met mijn vriendin op een bank. Laat op de avond komt de schwung er toch een beetje in, de alcohol begint te werken en de muziek kan me beter bekoren. Ik ga de dansvloer op tijdens een van mijn favoriete plaatjes. Terwijl ik (in mijn eentje) flink uit mijn dak sta te gaan staat mijn vriendin aan de zijkant te lachen en te wijzen, andere mensen lachen ook, ik doe een gek dansje. Als ik zie dat mijn vriendin steeds drukker staat te gebaren en niet meer lacht kijk ik maar eens om, mogelijk mis ik wat. Achter me blijkt een grote knokpartij aan de gang te zijn, mensen rollen over de grond en staan elkaar al een tijdje op elkaars bek te timmeren. Het moet inderdaad een lachwekkend gezicht zijn geweest, een vechtende menigte met daarvoor een jongeman die rare dansjes staat te doen, gelukkig zijn mobieltjes en internet nog ver weg...

Vorig jaar (2012) was er een grote Uitbraak-reünie in Baroeg. Meer dan 200 oud bezoekers waren aanwezig, de sfeer was super, er is niet geknokt ;-)  Dit jaar staat er een tweede reünie in de planning.

SMASHING PUMPKIN

1992:

Ik ben op het Metropolisfestival in Rotterdam, met een aantal vrienden kijken we uit naar het optreden van The Smashing Pumpkins. De band heeft slechts het album 'Gish' achter hun naam staan maar die sloeg in als een bom, wat hebben we gedanst op 'Siva'. Op het festivalterrein komen we zanger Billy Corgan tegen, we maken een praatje en drinken een biertje, van sterallures is nog geen sprake. Billy verklapt dat de band die avond in Nighttown zal optreden als geheime gast, hij nodigt ons uit. De band speelt hun snoeiharde liveset gekleed in bloemetjesjurken, ze maken indruk. Als we 's avonds in Nighttown zijn hebben we een grietje mee dat groot fan is van The Pumpkins. Ze wordt helemaal gek als Billy ons tegemoet loopt en vraagt of hij zijn handtekening op haar shirt wil zetten. Billy pakt haar marker en schrijft iets op haar shirt, het meisje stuitert de hele zaal door en laat iedereen zien wat op haar shirt staat, de mensen lachen. Het optreden in Nighttown is net zo intens als dat van overdag, Billy en consorten ogen vermoeid maar ze geven wederom een spetterend optreden. In de jaren erna gaat het hard met de band, ze spelen op Lowlands, Pinkpop en worden daarna echte wereldsterren, Billy heb ik nooit meer ontmoet.

Toen het grietje klaar was met stuiteren keek ze eindelijk eens op haar shirt wat er nu eigenlijk op stond, enigzins beteuterd las ze de tekst: "Kill Your Parents!"

 

Ed, Billy, Marco en Danielle.

MEXICO (CONTRABANDE)

Oktober 2002:

Op zaterdag spelen we met Angels & Agony in de DADA X club in Mexico-city. We zijn de enige band van de avond en de zaal is afgeladen, electro in Mexico leeft! Onze vrienden van Hocico zijn er ook. Als ik vlak voor de show even naar buiten loop om te ontspannen zie ik een man t-shirts verkopen voor de deur. Belangstellend en nieuwsgierig bekijk ik wat hij staat te verkopen en zie tot mijn stomme verbazing dat het (illegale) shirts van Angels & Agony zijn! Ik vind het prachtig, wat een eer hahaha! Opgewonden vertel ik hem dat ik in de band speel en zo ga optreden maar niet wegga voordat ik een paar van die shirts krijg, stel je voor dat ik die misloop! De man is een keiharde straatverkoper want even later loop ik met 6 shirts van mijn eigen band naar binnen maar is mijn portemonnee leeg... Iedereen binnen de band is verrast, wat een raar land is dit! Het optreden is stoer en de Mexicaantjes springen alsof hun leven er vanaf hangt, we doen een aantal toegiften en moeten daarna legio handtekeningen zetten op viltjes, cd's, posters, flyers, iemand zijn blote borst en zelfs een sigaret! Het is uiteindelijk een avond om nooit te vergeten. De volgende dag doen we nog een tripje door de stad waar de top 40 cd's voor 2 euro op straat te koop zijn. Onze 3 amigo's brengen ons daarna naar het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig wordt Reinier niet lekker en blijkt een voedselvergiftiging opgelopen te hebben. Als we in Nederland zijn heeft hij hoge koorts en bij de dokter is hij zelfs aan het ijlen 'papa, auto, toet toet!' misschien iets teveel Mexicaanse hond gegeten van de plaatselijke markt.

Met Erk & Rasco van Hocico

Hier steekt Reinier zijn duim nog omhoog :-)

Illegale CD's tegen dumpprijzen

Reinier kreeg een mooie tas van een fan

Handtekeningen zetten tijdens de 'meet & greet'

Angels met de 3 amigo's (en het beruchte shirt!)

Meet & Greet

                                                 De stoeltjes waren later wel gevuld hoor ;-)

The Permits!

MEXICO (THE PERMITS)

Oktober 2002:

We spelen met Angels & Agony in Mexico-city. In de onderhandelingen vooraf ons vertrek heb ik kunnen regelen dat we het gehele weekend in Mexico verblijven, behalve optreden moet je er natuurlijk ook wat kunnen zien! Als we aankomen op het vliegveld worden we opgewacht door 3 zeer sympathieke Mexicanen die ons het hele weekend bijstaan en ons overal naar toe rijden. Het is vrijdag en deze avond is er een 'meet and greet' voor onze fans in de Dada X Club waar we een dag later zullen optreden. Als we aankomen bij de club staan er allemaal stoeltjes en tafels met microfoons, we worden achter de tafels geplaatst en op de stoeltjes nemen fans plaats die ons de raarste vragen stellen, één Mexicaanse vraagt zelfs hoe het komt dat ik zo knap ben :-) Na afloop krijgen we kado's en vertelt een meisje dat ze een paar honderd kilometer met de trein gereisd heeft om ons te zien. Dit gaat een leuk weekend worden!

Aan het eind van de avond verteld een van onze 3 Mexicaanse vrienden (die we inmiddels de 3 amigo's noemen) dat we morgen vroeg op moeten, letterlijk zegt hij: 'tomorrow we will do the permits'.  In Nederland was ik gewaarschuwd dat we moesten zorgen dat alle vergunningen om te spelen goed geregeld waren, geen idee waar dat over ging maar nu ging het komen... 'the permits'. Zaterdag staan we vroeg op, de 3 amigo's wachten al beneden in het hotel. We stappen in het busje en het busje rijdt ons ruim een uur buiten Mexico-city. We hebben geen idee waar we naar toe gaan, ik ben een beetje gespannen (niet alleen omdat ik me afvraag waar we naar toe gaan maar ook de rijstijl van de gemiddelde Mexicaan draagt hier aan bij). Uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming en wat blijkt... we krijgen een rondleiding bij de Piramides,  'The Pyramids!' We kijken onze ogen uit, genieten van een mexicaans biertje en rijden voldaan terug naar Mexico-city, klaar voor het optreden van vanavond! (wordt vervolgd)

GROUPIE

November 2007:

Ook ik mag aan het fenomeen groupie ruiken (niet letterlijk dan he). We zijn op tour met Angels & Agony door Duitsland en in Hannover komt er een Duitse gothic-chick mijn kant op en vraagt of ik haar foto's heb ontvangen. In kreeg regelmatig foto's toegestuurd van live-optredens, van wie of wat kon ik bij lange na niet allemaal onthouden. Beleefd bedank ik haar voor het toezenden waarna ze vraagt wat ik er van vond. Geen idee over welke foto's ze het heeft maar ik zeg dat de foto's leuk waren. Die avond blijft ze om me heen hangen, kijkt me regelmatig net iets te zwoel aan en vraagt aan het einde van de avond of ze mee mag naar het hotel. Als ze even uit het zicht is spring ik snel in de tourbus, geen lelijke meid hoor maar geen zin in gedoe. In het hotel lachen we er wat om, er hangen wel vaker vrouwen om ons heen maar deze deed wel heel erg haast best. De volgende dag spelen we in München en plots duikt die meid weer op, dit tot hilariteit van de rest van de band. Beleefd als ik ben praat ik met haar en maak haar ondertussen subtiel duidelijk dat ik vrouw en kinderen heb en niet geïnteresseerd bent in haar avances  Ook deze avond spring ik snel in de bus om aan haar geile blik te ontkomen. De volgende stop is Heidelberg, gelukkig duikt ze hier niet op en de dag erna spelen we onze laatste show van de tour in Vlissingen, in Nederland zal ik veilig zijn!
In Vlissingen is mijn vrouw Sandra ook aanwezig, ik vertel haar over 'mijn groupie' en we lachen er hartelijk om. Tot mijn stomme verbazing zie ik echter ineens het Duitse grietje weer opduiken... Sandra komt niet meer bij. Ik stel de dames aan elkaar voor en Sandra en ik kroelen nog wat, nu moet het wel duidelijk zijn! Na het optreden komt de griet echter naar me toe en zegt 'ik weet dat je getrouwd bent en kinderen hebt maar we kunnen toch af en toe in een hotel afspreken?' echt... zij spoort niet!! Ik leg nog 1 x uit dat ik geen interesse heb, ik blijf aardig, na deze avond zal ik van haar verlost zijn. Een paar maanden later draai ik op een Downward Spiral in Baroeg en totaal onverwacht duikt ze wederom op, nu zelfs in mijn eigen Rotterdam! Ik besluit haar de hele avond te negeren, ze valt me niet echt lastig, de boodschap zal nu toch écht duidelijk zijn. Maar als we een paar weken later met Angels & Agony in de Bibelot spelen loopt ze weer rond en zoekt mijn aandacht. Ik ga even met haar zitten en leg ditmaal geïrriteerd en duidelijk uit dat haar stalking afgelopen moet zijn, het is genoeg geweest nu. Volgens haar heb ik het allemaal verkeerd begrepen, ze heeft het allemaal niet zo bedoeld. Hierna zie ik haar, eindelijk, niet meer tot de volgende tour door Duitsland. Ik kom haar tegen in Rostock, ze heeft een vriend en gedraagt zich normaal. Haar vriend zegt geen woord tegen me en kijkt me de hele avond boos aan, geen idee waarom.

Oh ja, die foto's zaten in mijn spambox, ze waren nogal ehh... pikant. Maar gelukkig had ze het niet zo bedoeld.

DJ CO2

Waar mijn dj-naam CO2 vandaan komt? Geen ingewikkeld gedoe hoor, er was al een Marco als medewerker actief in Baroeg, ik werd MarCO2. Inmiddels gebruik ik de naam al ruim 20 jaar.

LOVEBITE

Half jaren 90:

Nog zo'n grappig telefoongesprek (nou ja, gesprek...). Sid, de huispunker van Baroeg, boekt af en toe een punkbandje. Hij wordt behoorlijk gestoord van ene André van het, niet overdreven talentvolle, punkbandje Lovebite uit Zwolle. André belt net even iets te vaak of ze mogen optreden in Baroeg en Sid geeft voor de 100e keer geduldig aan dat zij niet meer hoeven te bellen, als er interesse is belt Sid hen wel, de boodschap lijkt eindelijk over te komen.
Als ik naar Baroeg bel krijg ik toevallig Sid aan de lijn, ik doe schijtlollig en zeg met verdraaide stem 'met Anderé van Lafbijt'. Voordat ik verder iets kan zeggen gaat Sid compleet uit zijn dak en maakt André en Lovebite met de grond gelijk, hij verteld de band met woeste stem hoe hij over hen denkt en in zijn boosheid gooit hij uiteindelijk de hoorn op de haak. Als ik even later terugbel hoor ik Sid nog hijgen, ik vertel hem van mijn grap maar het duurt nog een paar dagen voordat hij er om kan lachen. Ik hoop voor het arme bandje dat ze voorlopig niet naar Baroeg bellen :-)

CHARMIN' CHILDREN

1993:

Ik ben op stap met Charmin' Children, een studentikoos gezelschap uit Hulst. Nadat ze een show in Baroeg hebben gedaan blijf ik een korte tijd bevriend met dit sympathieke bandje. Deze avond doen ze de Meddle in Oud Ade aan. Meddle is een betrekkelijk nieuw jongerencentrum, zelfs de muren van de kleedkamer zijn nog wit. Als het optreden af is en de drank begint te werken tovert iemand een marker uit de hoge hoed. In het begin blijven we nog netjes maar al snel is de kleedkamer voorzien van de allermooiste leuzen en tekeningen (als je dronken bent lijkt alles mooier, zelfs je spiegelbeeld). De brave studenten leven zich uit en de uitspatting blijft wekenlang onderwerp van gesprek. Als ik een keer telefonisch contact opneem met de band doe ik me voor als de directeur van de Meddle en eis ik dat de band zo spoedig mogelijk de muren wit komt verven. Stotterend en met oprecht schuldgevoel zegt de band toe dat ze een dezer dagen langskomen om de rotzooi op te ruimen. Hilariteit en opluchting alom als ze horen dat ik aan de andere kant van de lijn hang. Charmin' Children: Rock & Roll!

JB Meijer was het meest talentvolle Charmin' Child hij treedt regelmatig op met o.a. Acda & de Munnik en De Dijk.

KOPENHAGEN 98

1998: Image Transmission en Angels & Agony spelen in de Backfisch in Kopenhagen, het wordt een weekend om nooit te vergeten (he Herbert!). Ik reis met IT in een busje, de rest van A&A komt later met de auto. De heenreis op zich is al bijzonder, we krijgen een bekeuring wegens te hard rijden en op de veerboot doen we ons tegoed aan köttbullar, de voetbalgrappen van mijn 020-vrienden zijn niet van de lucht, Feyenoord is nog een topclub. Aangekomen bij het hotel slaat de eerste shock snel over naar hilariteit, noemen ze dit een hotel?? De hokjes die voor slaapkamers door moeten gaan hebben 2 bedden en een TV, toilet en douche zijn op de gang en kleren gooien ze in Denemarken schijnbaar op de grond. We laten het hotel voor wat het is en trekken de stad in, het optreden is pas de volgende dag. Ik film het hele weekend, Frank, die bij mij op de kamer slaapt wordt vereeuwigd in zijn slaap met een Feyenoord-button (de videoband is anno 2013 nog steeds een begeerd relikwie). s' Ochtends bij het ontbijt komen we de zus van Ronaldo tegen: Ronalda.
Aangekomen bij de Backfisch moeten we weer een shock verwerken, de club is niet meer dan een veredelde kantine met stoelen en banken en een piepklein podium. Er is iets wat op een geluidsinstallatie lijkt en later wordt er zelfs wat licht binnen gebracht. Ik zet mijn managerspet op en eis dat de banken en stoelen weggehaald worden, de organisatie geeft hier netjes gehoor aan. Daarna roep ik dat er een rookmachine moet zijn anders spelen de bands niet, enig overdrijven is me niet vreemd. Een paar minuten voor de show komt de organisator bezweet binnen met een rookmachine, wij waren het ding al lang vergeten, de medewerker vraagt of het optreden nog doorgaat :-)
Als we willen aftrappen met Angels & Agony blijkt er geen geluids of lichtman te zijn, de jongens van Image Transmission doen onze techniek en de Angels doen die van hen, gelukkig weten we waar de volumeknop zit... De optredens zijn goed, het publiek danst, de sfeer is leuk en als het allerlaatste nummer 'Shoot Your Shot' wordt ingezet zie ik organisator Brian Sorensen vooraan uit zijn dak gaan, op zijn shirt prijkt trots zijn zojuist gekregen Feyenoord-button, toffe lui die Denen! Reinier, Krieno, Erik en Tamara slapen die nacht bij Morten Hightower, midden in de nacht komen ze erachter waarom hij zo heet, de spullen van de band moeten zo'n 20 trappen omhoog voordat ze veilig in zijn woning staan...

Brian Sorensen is een vriend geworden, hij is nog een keer komen draaien in Baroeg en in 2007 nodigt hij Angels & Agony opnieuw uit voor een show in Kopenhagen. De organisatie is sterk verbeterd maar de herinneringen aan 1998 worden niet gewist.

 

CHICAGO (F*CKING FOURTY!)

Scary Lady Sarah, een van de organisatoren van het Nocturna Festival, nodigt ons twee dagen na het optreden van Angels & Agony uit voor een fetish feest in een of andere bar. Als ons gezelschap (Reinier, Fried, Erik, Wijnand, Sandra, Tamara en ik) daar aankomt komen we niet  binnen omdat we geen van allen een id-bewijs bij ons hebben, je moet tenslotte 18 zijn om binnen te komen. De portier is onvermurwbaar waarop Fried de gevleugelde zin 'I'm fucking fourty man!' naar hem roept. Sarah komt ons te hulp waarna we de bar binnen mogen en kennis maken met Amerikaanse kneuterigheid, deze fetishparty had net zo goed een huishoudbeurs kunnen zijn. We drinken een colaatje en gaan weer terug naar het hotel.

Fried is inmiddels alweer de fucking fifty gepasseerd...

CHICAGO (DJ SET)

Als we in 2002 met Angels & Agony in Chicago spelen doe ik na afloop nog een DJ-setje in de kelder van het gebouw. De dansvloer is vol als ik binnenkom, ik heb een setje cd's bij me met de (Europeese) electrohits van dat moment, ik heb er zin in. Ik knal er direct in met de ultieme danshit van het moment 'Call the ships to port' van Covenant, de dansvloer loopt leeg...
Om de lege dansvloer te verbloemen druk ik een paar minuten op de knop van de rookmaschine en verbaas me over de kwaliteit van de speakers, ik hoor geluiden in het nummer die ik nog nooit heb gehoord! Na een tijdje tikt er iemand op mijn rug om te vragen of ik minder rook wil gebruiken, het brandalarm gaat al een paar minuten af (...). Het komt die avond niet goed met mijn set, wat ik ook draai de dansvloer blijft akelig leeg. De volgende dj is aan de beurt en kruipt in het kleine hokje terwijl ik mijn laatste nummer start. Mijn collega is een dikke Amerikaanse dame die zich langs me wringt en me een zwieper met haar reet geeft, ik knal tegen de cd-speler aan die per ongeluk overspringt naar een nummer van The Sisters Mercy, de dansvloer loopt vol...

CHICAGO (CLUB SATURNALIA)

15/12/2001:

We spelen met Angels & Agony als headliner op Club Saturnalia in Chicago. De avond ervoor hebben we nog een show in de Tagrijn in Hilversum. Na die show gaan we gelijk door naar schiphol, het schema is strak. Aangekomen op schiphol blijkt ons vliegtuig van Singapore Airlines uren vertraging te hebben. Reinier (in het dagelijks leven werkzaam voor Transavia) regelt wat links en rechts en een tijdje later zitten we met zijn allen in een vliegtuig van de KLM richting de US! Helaas zitten onze koffers in het andere vliegtuig... In het vliegtuig wordt amper geslapen, Fried vind in zijn zakje gedroogd fruit iets wat verdacht veel weg heeft van een vagina.
Eenmaal aangekomen in Chigao wacht Mel ons op, Mel is een lange en tengere gothboy met knalrood haar, hij is sympathiek. We moeten direct door naar de club voor een soundcheck, inmiddels hebben we uren slaapgebrek, geen koffers en dus geen kleding en we missen wat kleine dingen voor on stage. Gelukkig is onze apparatuur in de club geregeld.Na het soundchecken eten we pizza en moeten we alweer terug naar de club om ons voor te bereiden op de show. Vlak voor het optreden komen onze koffers binnen, gelukkig! De spanning was door stress en vermoeidheid naar grote hoogte gestegen. Als we klaar staan om het podium op te gaan is de spanning me te veel, ik moet naar het toilet! Ik kijk om me heen en zie een (niet aangesloten) toiletpot staan... mijn eerste grote boodschap ooit in de Verenigde Staten van Amerika! Door alle vermoeidheid valt Sandra (mijn vrouw) vlak voor ons optreden in slaap, ze krijgt er, tot mijn grote irritatie, niks van mee.
De show gaat goed alleen komt halverwege onze backdrop naar beneden zeilen. Publiek en organisatie zijn tevreden, we blijven nog even feesten maar uiteindelijk willen we naar het hotel. Mel is fanatiek aan het feesten en wil ons nog niet wegbrengen, ik gooi wat niet sympathieke scheldwoorden naar die redneck en hij begrijpt eindelijk dat we het echt niet meer trekken. Als we bij het hotel aankomen blijken we overboekt te zijn, het huilen staat me nader dan het lachen. Mel regelt snel een ander hotel waar we na 48 uur zonder slaap, 2 shows en een vliegreis in slaap vallen.

Ik heb die avond nog een (memorabele) DJ-sessie waarover later meer...

 

(In mijn beleving had Mel rood haar)

PHIL

1997:  Ik ben met The Dreamside mee naar het Wave Gotik Treffen in Leipzig. Bij de Parkbuhne luister ik op een zonnige middag naar de soundcheck van London After Midnight en kom in contact met Phil. Phil is de geluidsman van London After Midnight, hij is dikkig en heeft niet vooraan gestaan toen God de schoonheid uitdeelde. Mijn ontmoeting met Phil zal niet langer dan zo'n 5 minuten duren maar in die paar minuten maakt Phil indruk, hij vertelt me een mop die ik nooit meer vergeet: 'Do you know the difference between  a refrigerator and a woman's pussy?' 'A refrigerator doesn't fart when you take out the meat!' Ik heb die mop inmiddels meer dan 1000x verteld en iedere keer denk ik weer aan Phil, mijn held!

2003: Totaal onverwacht loop ik Phil tegen het (steeds vetter wordende) lijf! Phil is als geluidsman met The Cureheads op stap en zij doen Baroeg aan. Ik herken de moppentapper meteen maar teleurgesteld kom ik erachter dat hij zich mij niet meer voor de geest kan halen en ook het memorabele moppenmoment zegt hem niets. Phil irriteert me als hij begint te zeveren over hoe slecht de Red Bull is die ik sta te drinken, ik moet aanhoren hoeveel suiker en cafeïne er in mijn blikje zit en het is een schande dat dit op de markt is! Phil, mijn held, blijkt een gezondheidsfreak! Hij vertelt nog een mop die niet blijft hangen en de rest van de avond ontwijk ik de dikke boskabouter.

Later op de avond zie ik hoe Phil een sloot cocaïne naar binnen snuift waar 25 blikjes Red Bull minder schade aan zou richten. Phil is held af, de loser!

RAMMSTEIN

Rammstein, wie kent ze niet? 1995: De telefoon gaat (zo'n ouderwets ding aan een draadje) en toenmalig programmeur van Baroeg, Rene Veerkamp, doet een beroep op mijn expertise.
'We kunnen een show boeken van een band genaamd Rammstein, ze willen een try-out in Baroeg op een zondagmiddag. Zegt het jou iets?'.  "Rammstein zeg je? Nooit van gehoord, trekt geen kip joh, niet doen!"  Goed, vermoedelijk zou er ook amper publiek geweest zijn maar het had toch leuk geweest om te kunnen zeggen dat Rammstein ooit in Baroeg gespeeld heeft. Ik meen dat de show uiteindelijk in de Willemeen in Arnhem heeft plaatsgevonden, op internet is er niks over terug te vinden.

Af en toe speelt de band nog wel eens in Arnhem. In een uitverkocht Gelredome...

DJ SPUTTER(T)

Nighttown (Basement). Mijn relatie met Nighttown is altijd een rare geweest, ik kom er nog op terug. Uiteindelijk heb ik er nooit veel feesten georganiseerd. Maar ooit hadden we een feestje in de Basement. Tim Daeleman aka DJ Spud en mijn persoontje zijn de plaatjesdraaiers van de avond. We zijn netjes op tijd binnen en installeren onze spullen maar als Tim even naar zijn auto moet wordt hij daarna niet meer toegelaten door de portiers (van die hele grote... ehhh... negers zeg maar). Uiteindelijk lukt het Tim binnen te komen, smijt zijn jas op de grond, foetert en stampt zoals alleen Belgische bikkels dat kunnen. Ik heb hem nooit meer zo kwaad gezien! (Zelfs niet toe ik een BNN sticker op zijn rug geplakt had en hij een half uur met dat ding, onder hilarisch gelach van omstanders, onwetend op de dansvloer stond).

Ik hou van Tim, sorry Sue, je bent niet de enige.

RIF RAF

Halverwege de jaren 90 schrijf ik voor de Nederlandse editie van de RIF RAF. 1x Per maand krijgen wij recensenten een stapeltje cd's toegeschoven in het cafe van Nighttown. Het overgrote deel is bagger en ik weet bij God niet wat ik moet schrijven, de meeste cd's eindigen in de 2e hands bak van Plaatboef. De Nederlandse editie van Rif Raf is geen lang leven beschoren evenals mijn carrière als recensent (...)

Rond die tijd begin ik mijn eigen blaadje ' Electronic Diseases'.

ROBERT SMITH

1989 The Cure in Heerenveen! Ik loop in het hotel Boris Williams, letterlijk, tegen het lijf waarna Robert Smith mijn kant op komt. Ik sta als groot Cure fan (mijn bijnaam in die dagen is 'Cootje Cure' ) aan de grond genageld en de geweldige quote 'may I kiss you' laat Robert enigszins verlegen (beschaamd?) naar beneden kijken. Ik voeg de daad bij het woord en geef Robert een grote smakkerd op zijn wang. De rest van de avond gaat als een waas aan me voorbij, ik herinner me alleen nog wippende stelletjes op de tribune en een groepje meisjes dat roept 'We want The Mission*, Fuck The Cure!'.  De volgende dag kan ik nog niet geloven dat ik mijn God gekust hebt. De foto van Robert en mij (met grote snor) koester ik nog steeds.

* The Mission speelde in het voorprogramma van The Cure. Wayne Hussey, voorman van The Mission, speelde in 2010 solo in Baroeg (waarover later meer).

 

RONALD RENIRIE

2013:

Ronald Renirie voert spellingscontrole uit voor Belliebuik.

SPELLETJES MET DAVIDK

Aardappel, Boerenkinkel, Chaoot, Dwerg, Everzwijn, Flierefluiter, Geitekop, Hondelul, Imbeciel, Jan doedel, Krotekoker, Lul de behanger, Matenaaier, Neanderthaler, Odol, Pleurislijer, Quibus, Raddraaier, Slome, Treuzelaar, Uilebal, Vlegel, Wijf, Xenofoob, Yankee, Zenuwlijer.


Things you on tour in the bus: het abc van Oud Hollandsche scheldwoorden....

                                        (Dingen die we eigenlijk doen in de bus, hehehe)

STEREOTAXIC DEVICE

Begin jaren '90.

Het eerste bandje dat ik boek in mijn carriere is Stereotaxic Device. Een Amerikaanse electroband uit de stal van het KK-label. De band is geboekt voor een eenmalig Nederlands optreden in mijn jeugdhonk 'Quasi'. In hun contract staat een fikse cateringlijst waar toenmalig beheerder Barend een streep doorheen zet en noteert 'some tosties'.  Op de avond zelf geeft de band een spetterend optreden voor een handjevol publiek, ze vonden de tosti's erg lekker :-)

Na hun optreden in Quasi nooit meer wat van de band vernomen.

ROZZ WILLIAMS

09/04/1995:

Rozz Williams, voormalig zanger van cultband Christian Death, treedt samen met Gitane Demone op in Baroeg. Een gitzwart optreden dat niet door iedereen wordt begrepen en gewaardeerd. Na afloop van de avond drink ik een biertje met een stomdronken Rozz die me bedankt en tot ziens zegt. In plaats van naar de uitgang waggelt Rozz pardoes de toiletten in waarna ik hem ondersteun naar de uitgang.

1998: Rozz Williams berooft zich van het leven.

VNV NATION

Ik weet niet meer welk jaar het was maar ik mag er graag prat op gaan dat ik de eerste boeker was die VNV Nation naar het vasteland haalde. Niet dat ik ze zo goed vond hoor maar mijn vrienden van Image Transmission bleven maar zeuren dat het zo'n leuk bandje voor hun voorprogramma was.
Uiteindelijk kwamen Mark en Ronan vlak voordat ze op moesten treden aan (ze hadden letterlijk de boot gemist) om er achter te komen dat de stekkers van hun apparatuur afweken van de stopcontacten op het vasteland. Na wat gehannes met soldeerbouten stonden ze uiteindelijk op het podium van Baroeg. Na 2 nummers had ik het wel gezien: een lange slungelige jongen op drums en een (te) dikke zanger, dit zou nooit wat worden...


(VNV Nation is een wereldberoemde band geworden en trekt nog steeds volle zalen, Mark Jackson is een beer van een vent en Ronan Harris e e n  van meest charismatische zangers die de 'electro-scene' rijk is. In 2008 speelde de band als headliner op Baroeg Open Air. Image Transmission is al jaren ter ziele.)

HEY HO, LET'S GO!

Al zo'n 25 jaar maak ik deel uit van de Nederlandse alternatieve scene. Een hoop gezien, een hoop gedaan en still going strong! Tijdens het stofzuigen bedacht ik me dat het leuk zou zijn om een aantal memoires met de wereld te delen, leuk? Misschien niet voor iedereen want degenen die mij een beetje kennen weten dat ik weinig censuur ken. Ik zal niet alle details noemen hoor, slechts sommigen :-) Veel leesplezier en kom regelmatig terug want ik zal met regelmaat nieuwe verhaaltjes neerzetten.

Marco van Belle