NINE INCH FAILS

Hurricane Festival, juni 2000:

Via een bevriende kennis heb ik (backstage) kaarten gekregen voor het Duitse Hurricane Festival. Dit open lucht festival in de buurt van Bremen trekt jaarlijks zo'n 70.000 bezoekers. Deze editie staan o.a. Him, Moby, Project Pitchfork, Live, Skunk Anansie en The Cranberries op het affiche. Ik ga echter voor 1 band: Nine Inch Nails!

Stiekem hoop ik in de backstage Trent Reznor tegen het lijf te lopen dus ik neem uit voorzorg een Angels & Agony cd'tje mee. Ik ontmoet een aantal bekenden waaronder een recensent van het muziekblad Orkus, hij heeft een interview afspraak met Nine Inch Nails dus bij hem moet ik in de buurt blijven! Na een lekker ruig optreden van Project Pitchfork in de tent is het tijd voor Moby op het hoofdpodium. Ik heb Moby dan al een paar keer live gezien maar zowel zijn muziek als zijn optredens worden steeds meer mainstream. Ik besluit backstage wat te gaan dwarrelen op zoek naar een glimp van Trent. Het is een drukke bedoening backstage, je voelt dat de grote sterren straks gaan komen, het wemelt van de nerveuze 'starfuckers'. Ook de recensent van Orkus (ik weet zijn naam niet meer) drentelt heen en weer met zijn lijstje met vragen. Ik blijf zoveel mogelijk bij hem in de buurt met mijn cd'tje onder mijn arm. Op het podium is de set van Nine Inch Nails al opgebouwd, de band is nergens te bekennen. Plots roept iemand dat de bus van de band er aan komt, het zou tijd worden, over 10 minuten moeten ze op! De band stapt vanuit de bus direct het podium op, een intro start en voordat we het goed en wel doorhebben zijn Trent en zijn mannen begonnen.

De band laat de festivalweide ontploffen door te beginnen met Head Like A Hole, Terrible Lie, Sin en March Of The Pigs. Er is geen ontkomen aan, right in your face: hier is Nine Inch Nails! Vele grote songs volgen en de set eindigt ingetogen met het schitterende Hurt. Dan wacht iedereen op de toegift, de recensent (die ik geen minuut meer uit het oog verlies) en ik kijken elkaar aan, zullen we vast een goed plekje in de backstage bemachtigen of zullen we eerst de toegift van dit gedenkwaardige optreden afkijken? We besluiten tot het laatste en blijven nog een aantal minuten staan. Dan merken we de eigenzinnigheid van een band als Nine Inch Nails: de band komt helemaal niet terug voor een toegift!

Haastig spoedden we ons naar de backstage, waar zijn de mannen, waar is Trent? Dan blijkt dat de band rechtstreeks van het podium de bus weer is ingestapt, de mensen backstage beteuterd achterlatend, we zien nog net een glimp van de bus... Terwijl de recensent zijn vragenlijstje verfrommelt passeert niemand minder dan Moby mij, ik kom direct in actie en duw hem mijn Angels & Agony cd'tje in zijn handen. Moby kijkt verrast en ik mompel iets onzinnigs als 'Moby! I always listen to your music, please listen to mine!'. Dankbaar neemt hij de cd mee en verdwijnt in de nacht. Mijn emoties schieten alle kanten op, ik heb een geweldig optreden gezien van NIN maar ben toch teleurgesteld dat ik Trent Reznor niet heb mogen ontmoeten aan de andere ik heb wel net een cdt'je van mijn band aan Moby gegeven!

Zal Moby ooit geluisterd hebben? Zal hij ooit 'We are one, We go on' geneuried hebben? Ik zal het hem de volgende keer eens vragen ;-)

                                                                                                                                                                                       

FRONTLINE VS FREESINGER

4 Mei 1991:

Frontline Assembly in Nighttown! De band is zo'n beetje op zijn hoogtepunt in NL en gespannen kijk ik uit naar het optreden. Achteraf herinner ik me weinig van hun optreden maar des te meer van hun support. De support deze avond is niemand minder dan Freesinger & Son. Geen idee wie dit bedacht heeft maar het moet iemand zijn geweest met bijzonder weinig verstand van zaken. Frontline Assembly is een elektronische/industriële rockband met percussie op olievaten. Freesinger & Son blijkt een oude man met zijn zoon, beide spelen ze op hun akoestische gitaar. Hun optreden is ver-schrik-ke-lijk, een groter contrast met FLA is niet te verzinnen. Na 2 nummers begint het publiek dan ook te joelen en schreeuwt dat ze op moeten rotten, het duo blijft standvastig doorspelen. Na een nummer of 4 probeert ook de organisatie met zachte hand het irritante duo van het podium te halen, de mannen, met houthakkershemd, spelen vrolijk door. Als het publiek licht agressief begint te worden besluit de organisatie het gordijn te sluiten, terwijl het gordijn langzaam dichtschuift jengelt Freesinger & Son onverstoord verder. Zodra het gordijn dicht is horen we een hoop gestommel en geschreeuw, er lijken klappen te zijn gevallen. Zelden zo'n misplaatst optreden gezien!

Nooit meer wat vernomen van Freesinger & Son, uit onderzoek op internet blijkt dat ze Rotterdam wel overleefd hebben :-)

FINLAND

Juli 2005:

We spelen met Angels & Agony als headliner op het Lumous Festival in Tampere, Finland.
De voorbereidingen zijn wat moeizaam verlopen, de organisatie heeft er vooral moeite mee dat wij onze eigen lichtman mee willen nemen. Ze willen ons schijnbaar graag hebben want uiteindelijk maakt David zijn eerste vliegreis ooit! Finland is mooi, de mensen zijn eigenzinnig maar niet onaardig. De club waar we spelen is ok, we nemen er in de vroege middag een kijkje als het festival al geruime tijd bezig is, mensen zijn nu al dronken! Als we bij het hotel komen schrik ik wel even van de kleine kamertjes, we worden met 4 man in een tweepersoonskamer gepropt die eigenlijk geschikt is voor 1 persoon. In een hoek ligt ons ontbijt voor de volgende ochtend al klaar, droog brood en chocopasta...
Eenmaal terug in de club vraag ik of het mogelijk is om een extra kamer te krijgen, de organisator irriteert zich aan mijn vraag en zegt dat we het hier mee moeten doen. Ik laat het erbij, hij vindt me geloof ik nogal lastig. De backstage is wel cool, het is niet achter het podium maar elders in het gebouw en heeft zelfs een sauna! Vlak voor ons optreden duiken Fried en ik nog even het zweethok in. Als we eenmaal op het podium staan staart een zaal vol gothics ons aan, we zijn zo'n beetje het enige electrobandje op het festival en we dragen ook nog eens allemaal ons nieuwe podium-outfit: een spierwit shirt van cyberdog! We spelen onze electro-knallers maar het wordt maar weinig gewaardeerd door het publiek, ze blijven wel kijken maar overdreven enthousiast zijn ze niet. Als de reguliere set klaar is lopen we achter een gordijn dat achter op het podium hangt, we hebben nog een toegift gepland maar het publiek vraagt er niet om. Achter het gordijn is eigenlijk niets, alleen muur. We besluiten snel het podium maar weer op te gaan en spelen nog twee nummers, het publiek blijft apegapen. Als we klaar zijn en van het podium aflopen klapt de organisator naar me, hij zegt met enig gevoel voor cynisme dat hij onze lichtshow geweldig vond, rare jongens hoor die Finnen! We blijven nog wat hangen en verbazen ons erover hoe raar het voelt als het buiten 24 uur per dag licht is, ik groet de jongen die vanmiddag al dronken was, het is inmiddels 4 uur in de ' nacht'. Doodop slenteren we naar ons 'hotel'  waar David, Fried, Erik en ik nog wat Paulus de baskabouter grappen maken. De volgende dag doen we wat kroegen aan en maken David en ik het plaatselijke pretpark onveilig, vooral de dolfijnenshow maakt indruk, je moet toch wat als je in Finland bent!

Later verneem ik dat de organisatie vond dat we ons gedroegen als Depeche Mode, het publiek vond ons vooral een soort Scooter. Ach, we zijn wel eens met minder vergeleken, hahaha!

De Klubi

Depeche Mode's room

                                                                           Dolfijn!

                                                                            Uitzicht

                                                                      Vreemde namen!

                                                  Uitzicht vanaf de toren in het pretpark.

PLAKKEN

In de jaren 80 en begin 90 is het nog niet zo makkelijk je feestje te promoten, van internet heeft men nog nooit gehoord. Om publiek te trekken worden er flyers en posters gekopieerd en als je geluk (lees: geld) hebt kun je in een of ander blad een advertentie plaatsen. 

In die jaren ga ik menig feestje in Nederland af om mijn eigen feestjes te promoten. Legendarisch zijn echter de avonden die ik met mijn muziekmaatjes Chris, Ed en Matthijs beleef als we gaan 'plakken'. Posters plakken doen we 's avonds in het centrum van Rotterdam, het wordt gedeeltelijk gedoogd mits we op de juiste plaatsen plakken. Het probleem van op de juiste plekken plakken is dat de grotere clubs speciale plakploegen inhuren én de vergunningen hebben, hun bereik is vele malen groter én ze plakken gewoon over onze posters heen. Het komt regelmatig voor dat een dag na een avond plakken de posters alweer overplakt zijn (is dat een woord Renirie?).
Vooral de Vlerk en Nighttown hebben geen boodschap aan de promotie van Quasi en/of Baroeg.

Als de avond (nacht) vordert plakken we wat minder braaf, ook vuilnisbakken, lantarenpalen en af en toe een boom moeten het ontgelden. Als we tussen het plakken door weer eens te vaak in Rotown zijn geweest voor een witbiertje krijgen ook trams, fietsen en elkaars kleding een plakbeurt. Niet zelden moet de coördinator van Baroeg, René Veerkamp ons tot de orde roepen omdat politie, RET of een boze medeburger weer eens heeft geklaagd. Inmiddels zijn we ervaren plakkers geworden, als we voor de zoveelste keer aangehouden worden en onze emmer, stijfsel, borstels en posters in moeten leveren hebben we ergens in bosjes nog reserve staan en gaan we vrolijk weer verder.

Op een koude winteravond vlak voor Kerst blijven we op Zuid plakken, behalve posters van ons gothic-feestje hebben we ook een paar posters van 'Impaled Nazarene' bij ons. Op de poster hangt Jezus aan een omgekeerd kruis, we hebben het niet eens echt in de gaten. De vuilnisbakken bij 'De 'Klimmende Bever' moeten het ontgelden, aan beide kanten van dit wijkgebouw in IJsselmonde staat er eentje, écht goed in zicht als je naar binnen wilt. Twee mooie posters van 'Impaled Nazarene' plakken we op de bakken. De volgende dagen is er grote consternatie, het blijkt dat gereformeerde politieke partijen als SGP en GPV vergaderen in 'De Klimmende Bever' de posters zijn in het verkeerde keelgat geschoten en de telefoon van Baroeg staat roodgloeiend, Veerkamp is niet blij.
Uiteraard staat de subsidie weer ter discussie.

We houden ons een tijdje koest en plakken de posters van 'Rotting Christ' voorlopig maar niet ;-)

GOTHTOWN

26-11-2001

Na veel pijn en moeite heb ik het dan eindelijk voor elkaar, een gothic festival in Nighttown, Rotterdam: Gothtown. De voorbereidingen op het festival verlopen moeizaam. Het eerste overleg valt nog mee. Ik maak mijn plannen duidelijk en de programmeur van Nighttown, 'Dandy' Dave Andriese, vaart blind op mijn  expertise. We maken afspraken over de bands en financiën en Nighttown zal zorgen voor een flyer en een poster. Een aantal weken later word ik gebeld met de vraag of ik zelf voor het ontwerp van een flyer en poster wil zorgen want, zo zegt Dave, 'onze belevingswereld van gothic gaat niet verder dan zwarte koffie...'. Een moeizame samenwerking is geboren, het Nightown personeel komt bepaald niet gemotiveerd over, ik heb het idee dat ik alles alleen moet doen. Zo ook de dag van het festival, de voorverkoop valt tegen, de aanwezige bands zijn niet de makkelijkst en het Nighttown-personeel is drukker bezig met het vertellen van hun belevenissen van de avond ervoor dan dat ze met de werkzaamheden van vandaag bezig zijn. Ik hoor wie het waar met wie heeft gedaan en wie er stinkt naar rotte vis, ik erger me en voel me niet op mijn gemak. Backstage is het een chaos, tijdschema's lopen door elkaar. Als ook nog bekend wordt dat Veljanov, de zanger van Deine Lakaien (de headliner van de avond) zijn stem kwijt is en niet kan optreden raak ik even in paniek, hoe ga ik dit oplossen? Het personeel vind het prima zo, een band minder, dat betekent vanavond eerder thuis!  In overleg met de bands passen we het schema aan en schuiven we wat met de bands, het festival wordt gehouden in de basement en de grote zaal, Mono No Aware verhuisd van beneden naar het hoofdpodium. Ik laat een bandlid van Deine Lakaien aankondigen dat ze niet kunnen spelen ivm de situatie van hun zanger. Het publiek lijkt het allemaal wel best te vinden. De avond is verder wel ok, de bands zijn prima en het publiek lijkt zich te vermaken. Ik organiseer nog een aantal avonden in Nighttown maar van een prettige samenwerking is nauwelijks sprake, na een aantal keer houd ik het voor gezien.

Gothtown line up o.a. Asrai, Mono No Aware, Stin Scatzor, Goethes Erben en Lacrimosa. Deine Lakaien ging uiteindelijk dus niet door.

                                                                        Lacrimosa

WAYNE HUSSEY

24-7-2010: Wayne Hussey speelt een akoestische set in Baroeg op keyboard en gitaar. Ik kijk er al weken naar uit, ik heb de show zelf geboekt en ben er trots op dat zo'n icoon in 'mijn' Baroeg speelt.
Wayne Hussey is de voorman van The Mission, in de jaren 80 een grote speler in de wave-scene tussen bands als The Cure en The Sisters Of Mercy.

Ik was een groot fan van The Mission, verzamelde al hun albums en videobanden. Als ik die middag in Baroeg kom is Wayne bezig met zijn soundcheck. Ik hoor hem 'Butterfly on a wheel' zingen en krijg spontaan tranen in mijn ogen, ik ben vervuld met trots. Ik maak even een praatje met hem maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik amper met hem durf te praten, ik kan nog niet geloven dat dé Wayne Hussey naast me staat, in Baroeg! Wayne is vriendelijk en op zijn gemak, hij rookt buiten een sigaretje met onze geluidsman Fried. Fried verteld welke albums en single's hij heeft van The Mission, Wayne verklapt hem dat hij die spullen zelf niet eens meer bezit.

Als voorprogramma heb ik die avond mijn goede vriend Stooker gevraagd een akoestische set te spelen met new-wave covers. Stooker is die avond op dreef en speelt de ene na de andere hit uit vervlogen tijden. Daarna is het de beurt aan Wayne, hij lijkt plots wat minder vrolijk en roept iets in de microfoon als 'zo... nu zal ik eens even wat deuntjes spelen die jullie niet kennen!'. Dik een half uur speelt Wayne inderdaad nummers die amper bekend zijn bij het publiek. De opkomst valt me ook wat tegen, de zaal is half gevuld, ik had er meer van verwacht. Op de een of andere manier komt het die avond niet meer goed tussen Wayne en publiek, hij speelt wel goed (en later ook de grote Mission hits) maar de chemie tussen zanger en publiek is er gewoon niet. Desalniettemin heb ik een geweldige avond en kan ik weer een ontmoeting met een held op mijn lijstje aanvinken. Wayne verlies ik na het optreden snel uit het oog, hij is schijnbaar vroeg naar zijn hotel. Helaas heb ik geen geschikt moment gevonden om samen met hem op de foto te gaan.

 

JOY DIVISON VS FC BARCELONA

2011:  Ik heb een aantal Nederlandse shows geboekt voor Peter Hook & The Light. Peter Hook is de voormalig bassist van de wereldberoemde band uit Manchester: Joy Division. Samen met The Light speelt hij de complete albums Closer & Unknown Pleasures. De band reist heel de wereld over, de kwaliteit druipt er vanaf en niets komt dichterbij het origineel dan deze shows. Op 28 mei speelt de band in een nagenoeg uitverkocht Paard in Den Haag, de sfeer en het optreden zijn geweldig, het publiek gaat uit zijn dak. Toch zitten de leden van de band met hun hoofd elders, uitgerekend tijdens het optreden van vanavond speelt hún Manchester United de Champions League finale tegen FC Barcelona.

In de weken van voorbereiding van dit optreden komt de ongelukkige samenloop van omstandigheden ter sprake, de leden van de band willen zó graag de finale zien dat ze vragen of ze eerder of later het podium op kunnen, beide opties blijken absoluut onmogelijk. Als compromis wordt er afgesproken dat het Paard er zorg voor zal dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt en dat de band na afloop van het optreden de wedstrijd in de backstage kan bekijken. De afspraak wordt zelfs onderdeel van het contract...

Als we in de middag in het Paard arriveren staat er backstage inderdaad een televisie met een harddiskrecorder klaar, een medewerker van het Paard heeft de opdracht gekregen om er zorg voor te dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt. Er ligt een a-4tje op de spullen dat duidelijk maakt dat iedereen van de apparatuur af moet blijven. De band heeft goede zin, de soundcheck knalt, zo ook de show.

Na afloop van de show kan men niet wachten op de wedstrijd, de complete band zit klaar voor de wedstrijd van het jaar, niemand weet de uitslag. Er volgt een kolderiek tafereel: de bandleden die net een stukje muziekgeschiedenis hebben voorgeschoteld aan een uitzinnig publiek zitten nu met bier en wiet  te vloeken, schreeuwen en juichen tijdens een wedstrijd waarvan de uitslag al meer dan een uur bekend is. Ik ben de enige Barcelona-fan maar hou me gedeisd want het gezelschap is serieus bloedfanatiek. Barcelona is duidelijk beter dan United en komt op 1-0, even is het stil in de backstage. Als Rooney plotseling de 1-1 maakt gaat het gezelschap compleet uit zijn dak, omhelzen elkaar en roepen ' United! United!'  een aantal hangen schreeuwerig uit het raam. Het stappubliek begrijpt er niets van en kijkt verbaasd naar boven, medewerkers van het Paard lachen zich rot. De rest van de wedstrijd neemt Barcelona het heft in handen, ze scoren 2-1 en later zelfs 3-1 wat uiteindelijk ook de eindstand is. Teleurgesteld, dronken en stoned neemt de band afscheid van het Paard en gaat richting hotel terwijl de gemiddelde fan van Joy Division in bed ligt met de herinnering aan een fantastisch optreden van een van hun helden.

Tijdens de wedstrijd zag ik Peter al chagrijnig kijken en steeds meer onderuit zakken, de stand was toen slechts  2-1. Achteraf zei hij dat hij bij deze stand toch maar even zijn mobiel had gecheckt voor de uitslag. Terwijl iedereen nog fanatiek zat te kijken wist Peter al dat zijn club, Manchester United, had verloren. Voor even was het leven weer net zo rot als vroeger...

                                                                      Hup United!

Slechte stand.

Kon geen betere foto vinden.

                                          Peter en zijn zoon Jack een dag later in de Effenaar.