PLAKKEN

In de jaren 80 en begin 90 is het nog niet zo makkelijk je feestje te promoten, van internet heeft men nog nooit gehoord. Om publiek te trekken worden er flyers en posters gekopieerd en als je geluk (lees: geld) hebt kun je in een of ander blad een advertentie plaatsen. 

In die jaren ga ik menig feestje in Nederland af om mijn eigen feestjes te promoten. Legendarisch zijn echter de avonden die ik met mijn muziekmaatjes Chris, Ed en Matthijs beleef als we gaan 'plakken'. Posters plakken doen we 's avonds in het centrum van Rotterdam, het wordt gedeeltelijk gedoogd mits we op de juiste plaatsen plakken. Het probleem van op de juiste plekken plakken is dat de grotere clubs speciale plakploegen inhuren én de vergunningen hebben, hun bereik is vele malen groter én ze plakken gewoon over onze posters heen. Het komt regelmatig voor dat een dag na een avond plakken de posters alweer overplakt zijn (is dat een woord Renirie?).
Vooral de Vlerk en Nighttown hebben geen boodschap aan de promotie van Quasi en/of Baroeg.

Als de avond (nacht) vordert plakken we wat minder braaf, ook vuilnisbakken, lantarenpalen en af en toe een boom moeten het ontgelden. Als we tussen het plakken door weer eens te vaak in Rotown zijn geweest voor een witbiertje krijgen ook trams, fietsen en elkaars kleding een plakbeurt. Niet zelden moet de coördinator van Baroeg, René Veerkamp ons tot de orde roepen omdat politie, RET of een boze medeburger weer eens heeft geklaagd. Inmiddels zijn we ervaren plakkers geworden, als we voor de zoveelste keer aangehouden worden en onze emmer, stijfsel, borstels en posters in moeten leveren hebben we ergens in bosjes nog reserve staan en gaan we vrolijk weer verder.

Op een koude winteravond vlak voor Kerst blijven we op Zuid plakken, behalve posters van ons gothic-feestje hebben we ook een paar posters van 'Impaled Nazarene' bij ons. Op de poster hangt Jezus aan een omgekeerd kruis, we hebben het niet eens echt in de gaten. De vuilnisbakken bij 'De 'Klimmende Bever' moeten het ontgelden, aan beide kanten van dit wijkgebouw in IJsselmonde staat er eentje, écht goed in zicht als je naar binnen wilt. Twee mooie posters van 'Impaled Nazarene' plakken we op de bakken. De volgende dagen is er grote consternatie, het blijkt dat gereformeerde politieke partijen als SGP en GPV vergaderen in 'De Klimmende Bever' de posters zijn in het verkeerde keelgat geschoten en de telefoon van Baroeg staat roodgloeiend, Veerkamp is niet blij.
Uiteraard staat de subsidie weer ter discussie.

We houden ons een tijdje koest en plakken de posters van 'Rotting Christ' voorlopig maar niet ;-)

GOTHTOWN

26-11-2001

Na veel pijn en moeite heb ik het dan eindelijk voor elkaar, een gothic festival in Nighttown, Rotterdam: Gothtown. De voorbereidingen op het festival verlopen moeizaam. Het eerste overleg valt nog mee. Ik maak mijn plannen duidelijk en de programmeur van Nighttown, 'Dandy' Dave Andriese, vaart blind op mijn  expertise. We maken afspraken over de bands en financiën en Nighttown zal zorgen voor een flyer en een poster. Een aantal weken later word ik gebeld met de vraag of ik zelf voor het ontwerp van een flyer en poster wil zorgen want, zo zegt Dave, 'onze belevingswereld van gothic gaat niet verder dan zwarte koffie...'. Een moeizame samenwerking is geboren, het Nightown personeel komt bepaald niet gemotiveerd over, ik heb het idee dat ik alles alleen moet doen. Zo ook de dag van het festival, de voorverkoop valt tegen, de aanwezige bands zijn niet de makkelijkst en het Nighttown-personeel is drukker bezig met het vertellen van hun belevenissen van de avond ervoor dan dat ze met de werkzaamheden van vandaag bezig zijn. Ik hoor wie het waar met wie heeft gedaan en wie er stinkt naar rotte vis, ik erger me en voel me niet op mijn gemak. Backstage is het een chaos, tijdschema's lopen door elkaar. Als ook nog bekend wordt dat Veljanov, de zanger van Deine Lakaien (de headliner van de avond) zijn stem kwijt is en niet kan optreden raak ik even in paniek, hoe ga ik dit oplossen? Het personeel vind het prima zo, een band minder, dat betekent vanavond eerder thuis!  In overleg met de bands passen we het schema aan en schuiven we wat met de bands, het festival wordt gehouden in de basement en de grote zaal, Mono No Aware verhuisd van beneden naar het hoofdpodium. Ik laat een bandlid van Deine Lakaien aankondigen dat ze niet kunnen spelen ivm de situatie van hun zanger. Het publiek lijkt het allemaal wel best te vinden. De avond is verder wel ok, de bands zijn prima en het publiek lijkt zich te vermaken. Ik organiseer nog een aantal avonden in Nighttown maar van een prettige samenwerking is nauwelijks sprake, na een aantal keer houd ik het voor gezien.

Gothtown line up o.a. Asrai, Mono No Aware, Stin Scatzor, Goethes Erben en Lacrimosa. Deine Lakaien ging uiteindelijk dus niet door.

                                                                        Lacrimosa

WAYNE HUSSEY

24-7-2010: Wayne Hussey speelt een akoestische set in Baroeg op keyboard en gitaar. Ik kijk er al weken naar uit, ik heb de show zelf geboekt en ben er trots op dat zo'n icoon in 'mijn' Baroeg speelt.
Wayne Hussey is de voorman van The Mission, in de jaren 80 een grote speler in de wave-scene tussen bands als The Cure en The Sisters Of Mercy.

Ik was een groot fan van The Mission, verzamelde al hun albums en videobanden. Als ik die middag in Baroeg kom is Wayne bezig met zijn soundcheck. Ik hoor hem 'Butterfly on a wheel' zingen en krijg spontaan tranen in mijn ogen, ik ben vervuld met trots. Ik maak even een praatje met hem maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik amper met hem durf te praten, ik kan nog niet geloven dat dé Wayne Hussey naast me staat, in Baroeg! Wayne is vriendelijk en op zijn gemak, hij rookt buiten een sigaretje met onze geluidsman Fried. Fried verteld welke albums en single's hij heeft van The Mission, Wayne verklapt hem dat hij die spullen zelf niet eens meer bezit.

Als voorprogramma heb ik die avond mijn goede vriend Stooker gevraagd een akoestische set te spelen met new-wave covers. Stooker is die avond op dreef en speelt de ene na de andere hit uit vervlogen tijden. Daarna is het de beurt aan Wayne, hij lijkt plots wat minder vrolijk en roept iets in de microfoon als 'zo... nu zal ik eens even wat deuntjes spelen die jullie niet kennen!'. Dik een half uur speelt Wayne inderdaad nummers die amper bekend zijn bij het publiek. De opkomst valt me ook wat tegen, de zaal is half gevuld, ik had er meer van verwacht. Op de een of andere manier komt het die avond niet meer goed tussen Wayne en publiek, hij speelt wel goed (en later ook de grote Mission hits) maar de chemie tussen zanger en publiek is er gewoon niet. Desalniettemin heb ik een geweldige avond en kan ik weer een ontmoeting met een held op mijn lijstje aanvinken. Wayne verlies ik na het optreden snel uit het oog, hij is schijnbaar vroeg naar zijn hotel. Helaas heb ik geen geschikt moment gevonden om samen met hem op de foto te gaan.

 

JOY DIVISON VS FC BARCELONA

2011:  Ik heb een aantal Nederlandse shows geboekt voor Peter Hook & The Light. Peter Hook is de voormalig bassist van de wereldberoemde band uit Manchester: Joy Division. Samen met The Light speelt hij de complete albums Closer & Unknown Pleasures. De band reist heel de wereld over, de kwaliteit druipt er vanaf en niets komt dichterbij het origineel dan deze shows. Op 28 mei speelt de band in een nagenoeg uitverkocht Paard in Den Haag, de sfeer en het optreden zijn geweldig, het publiek gaat uit zijn dak. Toch zitten de leden van de band met hun hoofd elders, uitgerekend tijdens het optreden van vanavond speelt hún Manchester United de Champions League finale tegen FC Barcelona.

In de weken van voorbereiding van dit optreden komt de ongelukkige samenloop van omstandigheden ter sprake, de leden van de band willen zó graag de finale zien dat ze vragen of ze eerder of later het podium op kunnen, beide opties blijken absoluut onmogelijk. Als compromis wordt er afgesproken dat het Paard er zorg voor zal dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt en dat de band na afloop van het optreden de wedstrijd in de backstage kan bekijken. De afspraak wordt zelfs onderdeel van het contract...

Als we in de middag in het Paard arriveren staat er backstage inderdaad een televisie met een harddiskrecorder klaar, een medewerker van het Paard heeft de opdracht gekregen om er zorg voor te dragen dat de wedstrijd opgenomen wordt. Er ligt een a-4tje op de spullen dat duidelijk maakt dat iedereen van de apparatuur af moet blijven. De band heeft goede zin, de soundcheck knalt, zo ook de show.

Na afloop van de show kan men niet wachten op de wedstrijd, de complete band zit klaar voor de wedstrijd van het jaar, niemand weet de uitslag. Er volgt een kolderiek tafereel: de bandleden die net een stukje muziekgeschiedenis hebben voorgeschoteld aan een uitzinnig publiek zitten nu met bier en wiet  te vloeken, schreeuwen en juichen tijdens een wedstrijd waarvan de uitslag al meer dan een uur bekend is. Ik ben de enige Barcelona-fan maar hou me gedeisd want het gezelschap is serieus bloedfanatiek. Barcelona is duidelijk beter dan United en komt op 1-0, even is het stil in de backstage. Als Rooney plotseling de 1-1 maakt gaat het gezelschap compleet uit zijn dak, omhelzen elkaar en roepen ' United! United!'  een aantal hangen schreeuwerig uit het raam. Het stappubliek begrijpt er niets van en kijkt verbaasd naar boven, medewerkers van het Paard lachen zich rot. De rest van de wedstrijd neemt Barcelona het heft in handen, ze scoren 2-1 en later zelfs 3-1 wat uiteindelijk ook de eindstand is. Teleurgesteld, dronken en stoned neemt de band afscheid van het Paard en gaat richting hotel terwijl de gemiddelde fan van Joy Division in bed ligt met de herinnering aan een fantastisch optreden van een van hun helden.

Tijdens de wedstrijd zag ik Peter al chagrijnig kijken en steeds meer onderuit zakken, de stand was toen slechts  2-1. Achteraf zei hij dat hij bij deze stand toch maar even zijn mobiel had gecheckt voor de uitslag. Terwijl iedereen nog fanatiek zat te kijken wist Peter al dat zijn club, Manchester United, had verloren. Voor even was het leven weer net zo rot als vroeger...

                                                                      Hup United!

Slechte stand.

Kon geen betere foto vinden.

                                          Peter en zijn zoon Jack een dag later in de Effenaar.

ROCKBITCH

Rockbitch combineert rock met porno. Naakte vrouwen on stage, lesbische activiteiten inclusief penetratie met een dildo. Het is 1996 en Baroeg waagt zich aan deze omstreden band. Uiteraard ben ik nieuwsgierig en zorg voor een donker plekje om het optreden gade te slaan. Met nieuwsgierigheid, verbazing en enige schaamte bekijk ik het tafereel, er zijn niet veel meer dan 50 mensen aanwezig. Als de 'gouden condoom' (degene die hem vangt mag backstage met één van de dames een wippie maken) de zaal in gegooid wordt doet iedereen snel een stapje opzij. Vanuit de bar rent er echter een kerel de zaal in die snel de condoom van de grond pakt, even later zie ik hem bellen en hoor hem zeggen dat hij wat later thuis komt vanavond...

Het nieuws over Rockbitch gaat snel, een jaar later boekt Baroeg twee avonden met de band, allebei de avonden zijn uitverkocht, mensen duiken op elkaar om de gouden condoom te vangen. In de media heeft de band veel (negatieve) aandacht gehad. Baroeg krijgt ook veel negatieve aandacht, vooral de moraalridders van de CDA laten zich gelden. Het gaat zelfs zo ver dat de partij voorstelt om de subsidie van Baroeg stop te zetten, het voortbestaan van Baroeg staat serieus ter discussie. De twee avonden gaan gewoon door en er is enorm veel media-aandacht, de storm waait over. Rockbitch was muzikaal echt een verschrikking, qua show ook wel eigenlijk.

http://vimeo.com/58799892

UITBRAAK

Van midden jaren 80 tot begin 90 was ik op zaterdagavond in de Uitbraak te vinden. De Uitbraak was een jongerencentrum op Rotterdam-Zuid waar New Wave muziek gedraaid werd. Het is een understatement te zeggen dat deze tent richting aan mijn leven heeft gegeven, vriendschappen zijn er verloren én geboren. Talloze herinneringen heb ik aan die avonden waar ik meestal met mijn maat Ed Kraak te vinden was. E en ik verfden onze haren zwart met de 'bigen' van de Chinees, we luisterde muziek op zijn kamer en gingen daarna lopend naar de Slinge 5. De muziek van de uitbraak heeft een basis gelegd voor vele muzikale keuzes in mijn leven.

Ik kan me de jaarwisseling van 91-92 nog levendig herinneren. Het verval van de Uitbraak-avonden is een beetje ingezet, de muziek op de reguliere avonden is steeds minder mijn smaak. Het is, zoals altijd, een drukke jaarwisseling maar de muziek kan me niet zo bekoren. Ik hang wat verveeld met mijn vriendin op een bank. Laat op de avond komt de schwung er toch een beetje in, de alcohol begint te werken en de muziek kan me beter bekoren. Ik ga de dansvloer op tijdens een van mijn favoriete plaatjes. Terwijl ik (in mijn eentje) flink uit mijn dak sta te gaan staat mijn vriendin aan de zijkant te lachen en te wijzen, andere mensen lachen ook, ik doe een gek dansje. Als ik zie dat mijn vriendin steeds drukker staat te gebaren en niet meer lacht kijk ik maar eens om, mogelijk mis ik wat. Achter me blijkt een grote knokpartij aan de gang te zijn, mensen rollen over de grond en staan elkaar al een tijdje op elkaars bek te timmeren. Het moet inderdaad een lachwekkend gezicht zijn geweest, een vechtende menigte met daarvoor een jongeman die rare dansjes staat te doen, gelukkig zijn mobieltjes en internet nog ver weg...

Vorig jaar (2012) was er een grote Uitbraak-reünie in Baroeg. Meer dan 200 oud bezoekers waren aanwezig, de sfeer was super, er is niet geknokt ;-)  Dit jaar staat er een tweede reünie in de planning.

SMASHING PUMPKIN

1992:

Ik ben op het Metropolisfestival in Rotterdam, met een aantal vrienden kijken we uit naar het optreden van The Smashing Pumpkins. De band heeft slechts het album 'Gish' achter hun naam staan maar die sloeg in als een bom, wat hebben we gedanst op 'Siva'. Op het festivalterrein komen we zanger Billy Corgan tegen, we maken een praatje en drinken een biertje, van sterallures is nog geen sprake. Billy verklapt dat de band die avond in Nighttown zal optreden als geheime gast, hij nodigt ons uit. De band speelt hun snoeiharde liveset gekleed in bloemetjesjurken, ze maken indruk. Als we 's avonds in Nighttown zijn hebben we een grietje mee dat groot fan is van The Pumpkins. Ze wordt helemaal gek als Billy ons tegemoet loopt en vraagt of hij zijn handtekening op haar shirt wil zetten. Billy pakt haar marker en schrijft iets op haar shirt, het meisje stuitert de hele zaal door en laat iedereen zien wat op haar shirt staat, de mensen lachen. Het optreden in Nighttown is net zo intens als dat van overdag, Billy en consorten ogen vermoeid maar ze geven wederom een spetterend optreden. In de jaren erna gaat het hard met de band, ze spelen op Lowlands, Pinkpop en worden daarna echte wereldsterren, Billy heb ik nooit meer ontmoet.

Toen het grietje klaar was met stuiteren keek ze eindelijk eens op haar shirt wat er nu eigenlijk op stond, enigzins beteuterd las ze de tekst: "Kill Your Parents!"

 

Ed, Billy, Marco en Danielle.

MEXICO (CONTRABANDE)

Oktober 2002:

Op zaterdag spelen we met Angels & Agony in de DADA X club in Mexico-city. We zijn de enige band van de avond en de zaal is afgeladen, electro in Mexico leeft! Onze vrienden van Hocico zijn er ook. Als ik vlak voor de show even naar buiten loop om te ontspannen zie ik een man t-shirts verkopen voor de deur. Belangstellend en nieuwsgierig bekijk ik wat hij staat te verkopen en zie tot mijn stomme verbazing dat het (illegale) shirts van Angels & Agony zijn! Ik vind het prachtig, wat een eer hahaha! Opgewonden vertel ik hem dat ik in de band speel en zo ga optreden maar niet wegga voordat ik een paar van die shirts krijg, stel je voor dat ik die misloop! De man is een keiharde straatverkoper want even later loop ik met 6 shirts van mijn eigen band naar binnen maar is mijn portemonnee leeg... Iedereen binnen de band is verrast, wat een raar land is dit! Het optreden is stoer en de Mexicaantjes springen alsof hun leven er vanaf hangt, we doen een aantal toegiften en moeten daarna legio handtekeningen zetten op viltjes, cd's, posters, flyers, iemand zijn blote borst en zelfs een sigaret! Het is uiteindelijk een avond om nooit te vergeten. De volgende dag doen we nog een tripje door de stad waar de top 40 cd's voor 2 euro op straat te koop zijn. Onze 3 amigo's brengen ons daarna naar het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig wordt Reinier niet lekker en blijkt een voedselvergiftiging opgelopen te hebben. Als we in Nederland zijn heeft hij hoge koorts en bij de dokter is hij zelfs aan het ijlen 'papa, auto, toet toet!' misschien iets teveel Mexicaanse hond gegeten van de plaatselijke markt.

Met Erk & Rasco van Hocico

Hier steekt Reinier zijn duim nog omhoog :-)

Illegale CD's tegen dumpprijzen

Reinier kreeg een mooie tas van een fan

Handtekeningen zetten tijdens de 'meet & greet'

Angels met de 3 amigo's (en het beruchte shirt!)

Meet & Greet

                                                 De stoeltjes waren later wel gevuld hoor ;-)

The Permits!

MEXICO (THE PERMITS)

Oktober 2002:

We spelen met Angels & Agony in Mexico-city. In de onderhandelingen vooraf ons vertrek heb ik kunnen regelen dat we het gehele weekend in Mexico verblijven, behalve optreden moet je er natuurlijk ook wat kunnen zien! Als we aankomen op het vliegveld worden we opgewacht door 3 zeer sympathieke Mexicanen die ons het hele weekend bijstaan en ons overal naar toe rijden. Het is vrijdag en deze avond is er een 'meet and greet' voor onze fans in de Dada X Club waar we een dag later zullen optreden. Als we aankomen bij de club staan er allemaal stoeltjes en tafels met microfoons, we worden achter de tafels geplaatst en op de stoeltjes nemen fans plaats die ons de raarste vragen stellen, één Mexicaanse vraagt zelfs hoe het komt dat ik zo knap ben :-) Na afloop krijgen we kado's en vertelt een meisje dat ze een paar honderd kilometer met de trein gereisd heeft om ons te zien. Dit gaat een leuk weekend worden!

Aan het eind van de avond verteld een van onze 3 Mexicaanse vrienden (die we inmiddels de 3 amigo's noemen) dat we morgen vroeg op moeten, letterlijk zegt hij: 'tomorrow we will do the permits'.  In Nederland was ik gewaarschuwd dat we moesten zorgen dat alle vergunningen om te spelen goed geregeld waren, geen idee waar dat over ging maar nu ging het komen... 'the permits'. Zaterdag staan we vroeg op, de 3 amigo's wachten al beneden in het hotel. We stappen in het busje en het busje rijdt ons ruim een uur buiten Mexico-city. We hebben geen idee waar we naar toe gaan, ik ben een beetje gespannen (niet alleen omdat ik me afvraag waar we naar toe gaan maar ook de rijstijl van de gemiddelde Mexicaan draagt hier aan bij). Uiteindelijk zijn we op de plaats van bestemming en wat blijkt... we krijgen een rondleiding bij de Piramides,  'The Pyramids!' We kijken onze ogen uit, genieten van een mexicaans biertje en rijden voldaan terug naar Mexico-city, klaar voor het optreden van vanavond! (wordt vervolgd)

GROUPIE

November 2007:

Ook ik mag aan het fenomeen groupie ruiken (niet letterlijk dan he). We zijn op tour met Angels & Agony door Duitsland en in Hannover komt er een Duitse gothic-chick mijn kant op en vraagt of ik haar foto's heb ontvangen. In kreeg regelmatig foto's toegestuurd van live-optredens, van wie of wat kon ik bij lange na niet allemaal onthouden. Beleefd bedank ik haar voor het toezenden waarna ze vraagt wat ik er van vond. Geen idee over welke foto's ze het heeft maar ik zeg dat de foto's leuk waren. Die avond blijft ze om me heen hangen, kijkt me regelmatig net iets te zwoel aan en vraagt aan het einde van de avond of ze mee mag naar het hotel. Als ze even uit het zicht is spring ik snel in de tourbus, geen lelijke meid hoor maar geen zin in gedoe. In het hotel lachen we er wat om, er hangen wel vaker vrouwen om ons heen maar deze deed wel heel erg haast best. De volgende dag spelen we in München en plots duikt die meid weer op, dit tot hilariteit van de rest van de band. Beleefd als ik ben praat ik met haar en maak haar ondertussen subtiel duidelijk dat ik vrouw en kinderen heb en niet geïnteresseerd bent in haar avances  Ook deze avond spring ik snel in de bus om aan haar geile blik te ontkomen. De volgende stop is Heidelberg, gelukkig duikt ze hier niet op en de dag erna spelen we onze laatste show van de tour in Vlissingen, in Nederland zal ik veilig zijn!
In Vlissingen is mijn vrouw Sandra ook aanwezig, ik vertel haar over 'mijn groupie' en we lachen er hartelijk om. Tot mijn stomme verbazing zie ik echter ineens het Duitse grietje weer opduiken... Sandra komt niet meer bij. Ik stel de dames aan elkaar voor en Sandra en ik kroelen nog wat, nu moet het wel duidelijk zijn! Na het optreden komt de griet echter naar me toe en zegt 'ik weet dat je getrouwd bent en kinderen hebt maar we kunnen toch af en toe in een hotel afspreken?' echt... zij spoort niet!! Ik leg nog 1 x uit dat ik geen interesse heb, ik blijf aardig, na deze avond zal ik van haar verlost zijn. Een paar maanden later draai ik op een Downward Spiral in Baroeg en totaal onverwacht duikt ze wederom op, nu zelfs in mijn eigen Rotterdam! Ik besluit haar de hele avond te negeren, ze valt me niet echt lastig, de boodschap zal nu toch écht duidelijk zijn. Maar als we een paar weken later met Angels & Agony in de Bibelot spelen loopt ze weer rond en zoekt mijn aandacht. Ik ga even met haar zitten en leg ditmaal geïrriteerd en duidelijk uit dat haar stalking afgelopen moet zijn, het is genoeg geweest nu. Volgens haar heb ik het allemaal verkeerd begrepen, ze heeft het allemaal niet zo bedoeld. Hierna zie ik haar, eindelijk, niet meer tot de volgende tour door Duitsland. Ik kom haar tegen in Rostock, ze heeft een vriend en gedraagt zich normaal. Haar vriend zegt geen woord tegen me en kijkt me de hele avond boos aan, geen idee waarom.

Oh ja, die foto's zaten in mijn spambox, ze waren nogal ehh... pikant. Maar gelukkig had ze het niet zo bedoeld.

DJ CO2

Waar mijn dj-naam CO2 vandaan komt? Geen ingewikkeld gedoe hoor, er was al een Marco als medewerker actief in Baroeg, ik werd MarCO2. Inmiddels gebruik ik de naam al ruim 20 jaar.

LOVEBITE

Half jaren 90:

Nog zo'n grappig telefoongesprek (nou ja, gesprek...). Sid, de huispunker van Baroeg, boekt af en toe een punkbandje. Hij wordt behoorlijk gestoord van ene André van het, niet overdreven talentvolle, punkbandje Lovebite uit Zwolle. André belt net even iets te vaak of ze mogen optreden in Baroeg en Sid geeft voor de 100e keer geduldig aan dat zij niet meer hoeven te bellen, als er interesse is belt Sid hen wel, de boodschap lijkt eindelijk over te komen.
Als ik naar Baroeg bel krijg ik toevallig Sid aan de lijn, ik doe schijtlollig en zeg met verdraaide stem 'met Anderé van Lafbijt'. Voordat ik verder iets kan zeggen gaat Sid compleet uit zijn dak en maakt André en Lovebite met de grond gelijk, hij verteld de band met woeste stem hoe hij over hen denkt en in zijn boosheid gooit hij uiteindelijk de hoorn op de haak. Als ik even later terugbel hoor ik Sid nog hijgen, ik vertel hem van mijn grap maar het duurt nog een paar dagen voordat hij er om kan lachen. Ik hoop voor het arme bandje dat ze voorlopig niet naar Baroeg bellen :-)

CHARMIN' CHILDREN

1993:

Ik ben op stap met Charmin' Children, een studentikoos gezelschap uit Hulst. Nadat ze een show in Baroeg hebben gedaan blijf ik een korte tijd bevriend met dit sympathieke bandje. Deze avond doen ze de Meddle in Oud Ade aan. Meddle is een betrekkelijk nieuw jongerencentrum, zelfs de muren van de kleedkamer zijn nog wit. Als het optreden af is en de drank begint te werken tovert iemand een marker uit de hoge hoed. In het begin blijven we nog netjes maar al snel is de kleedkamer voorzien van de allermooiste leuzen en tekeningen (als je dronken bent lijkt alles mooier, zelfs je spiegelbeeld). De brave studenten leven zich uit en de uitspatting blijft wekenlang onderwerp van gesprek. Als ik een keer telefonisch contact opneem met de band doe ik me voor als de directeur van de Meddle en eis ik dat de band zo spoedig mogelijk de muren wit komt verven. Stotterend en met oprecht schuldgevoel zegt de band toe dat ze een dezer dagen langskomen om de rotzooi op te ruimen. Hilariteit en opluchting alom als ze horen dat ik aan de andere kant van de lijn hang. Charmin' Children: Rock & Roll!

JB Meijer was het meest talentvolle Charmin' Child hij treedt regelmatig op met o.a. Acda & de Munnik en De Dijk.

KOPENHAGEN 98

1998: Image Transmission en Angels & Agony spelen in de Backfisch in Kopenhagen, het wordt een weekend om nooit te vergeten (he Herbert!). Ik reis met IT in een busje, de rest van A&A komt later met de auto. De heenreis op zich is al bijzonder, we krijgen een bekeuring wegens te hard rijden en op de veerboot doen we ons tegoed aan köttbullar, de voetbalgrappen van mijn 020-vrienden zijn niet van de lucht, Feyenoord is nog een topclub. Aangekomen bij het hotel slaat de eerste shock snel over naar hilariteit, noemen ze dit een hotel?? De hokjes die voor slaapkamers door moeten gaan hebben 2 bedden en een TV, toilet en douche zijn op de gang en kleren gooien ze in Denemarken schijnbaar op de grond. We laten het hotel voor wat het is en trekken de stad in, het optreden is pas de volgende dag. Ik film het hele weekend, Frank, die bij mij op de kamer slaapt wordt vereeuwigd in zijn slaap met een Feyenoord-button (de videoband is anno 2013 nog steeds een begeerd relikwie). s' Ochtends bij het ontbijt komen we de zus van Ronaldo tegen: Ronalda.
Aangekomen bij de Backfisch moeten we weer een shock verwerken, de club is niet meer dan een veredelde kantine met stoelen en banken en een piepklein podium. Er is iets wat op een geluidsinstallatie lijkt en later wordt er zelfs wat licht binnen gebracht. Ik zet mijn managerspet op en eis dat de banken en stoelen weggehaald worden, de organisatie geeft hier netjes gehoor aan. Daarna roep ik dat er een rookmachine moet zijn anders spelen de bands niet, enig overdrijven is me niet vreemd. Een paar minuten voor de show komt de organisator bezweet binnen met een rookmachine, wij waren het ding al lang vergeten, de medewerker vraagt of het optreden nog doorgaat :-)
Als we willen aftrappen met Angels & Agony blijkt er geen geluids of lichtman te zijn, de jongens van Image Transmission doen onze techniek en de Angels doen die van hen, gelukkig weten we waar de volumeknop zit... De optredens zijn goed, het publiek danst, de sfeer is leuk en als het allerlaatste nummer 'Shoot Your Shot' wordt ingezet zie ik organisator Brian Sorensen vooraan uit zijn dak gaan, op zijn shirt prijkt trots zijn zojuist gekregen Feyenoord-button, toffe lui die Denen! Reinier, Krieno, Erik en Tamara slapen die nacht bij Morten Hightower, midden in de nacht komen ze erachter waarom hij zo heet, de spullen van de band moeten zo'n 20 trappen omhoog voordat ze veilig in zijn woning staan...

Brian Sorensen is een vriend geworden, hij is nog een keer komen draaien in Baroeg en in 2007 nodigt hij Angels & Agony opnieuw uit voor een show in Kopenhagen. De organisatie is sterk verbeterd maar de herinneringen aan 1998 worden niet gewist.